APA ketirisan P&P di sekolah-sekolah?

PERLUKAH tuisyen kepada murid-murid?  Para ibu bapa yang sangat berhajat melihat anak-anak mereka mencapai kejayaan cemerlang dalam peperiksaan nampaknya sudah tidak boleh menerima pendapat bahawa tanpa tuisyen, anak-anak mereka masih boleh cemerlang.  Lantaran itu, jika di desa-desa yang tidak kedapatan pusat tuisyen, Persatuan Ibu Bapa dan Guru-guru (PIBG) menekankan agar pihak sekolah melaksanakan kelas-kelas tambahan dan sanggup membayar elaun sampingan kepada guru-guru sekolah berkenaan.

Dasar pelajaran yang digubal oleh kerajaan tidak ada yang memberi peluang diadakan tuisyen atas alasan masa persekolahan yang sangat terhad.  Jika Kementerian Pelajaran meminta ibu bapa menghantar anak-anak ke pusat tuisyen pada hujung minggu atau waktu malam, sistem pelajaran yang disediakan telah gagal sama sekali.

Pihak kementerian telah membuat kajian dan hasilnya setiap mata pelajaran yang diajarkan di sekolah-sekolah diberikan waktu yang tepat dan pasti tercapai objektifnya.  Peruntukan enam waktu pengajaran dan pemelajaran (P & P) Bahasa Melayu seminggu bermakna mencukupi dan akan menghasilkan murid yang  boleh menguasai mata pelajaran itu pada tahapnya.  Begitulah untuk mata-mata pelajaran yang lain.  Ini bermakna, tanpa tuisyen atau kelas tambahan, semuanya sudah cukup untuk murid-murid cemerlang dalam peperiksaan.

Sekalipun dihujah bahawa tidak diperlukan tusyen atau kelas tambahan, mengapa ibu bapa termasuk guru juga masih percaya tuisyen sebagai satu faktor penting kecemerlangan murid-murid dalam peperiksaan?

Jawabnya ialah kembali menoleh kualiti P&P yang diperuntukan dan sistem sokongan yang ada. Kekangan-kekangan seperti guru bertugas di luar bilik darjah atas nama berkursus, mengendali aktiviti kokurikulum, gangguan di kelas kerana masalah disiplin murid-murid dan melaksanakan jam wajib kokurikulum bersama murid-murid adalah antara faktor kualiti P&P telah merosot.  Hal ini bermakna berlaku ketirisan dalam P&P. Oleh itu demi mengatasi ketirisan P&P, pihak sekolah sendiri mengadakan kelas tambahan semasa cuti atau ibu bapa menghantar anak-anak ke pusat tuisyen.

Keadaan yang berlaku ini sebenarnya sudah menceroboh hak asasi dan pendemokrasian dalam pelajaran anak-anak.  Pihak kementerian (baca juga sekolah) tidak berupaya menghalang ketirisan yang kesannya dirasa semua murid, tetapi murid daripada anak orang kaya dapat menampung ketirisan berkenaan.  Murid-murid anak-anak orang kurang berada terpaksa mengharap ihsan guru-guru membuat kelas tambahan.  Yang paling malang ialah murid-murid yang tidak dapat menghadiri kelas tambahan kerana masalah lojistik seperti tiada kenderaan awam untuk ke kelas tambahan.

Soalnya siapa yang mahu mengatasi masalah ini?